Beeld:  Sam Morsink

Je debuteert met de collectie ‘Nor dread nor hope’, waarin je de fases van rouw onderzoekt. Wat was voor jou het startpunt van dit thema, en hoe heb je dat vertaald naar vormen, materialen en silhouetten?

“Ik begon aan deze collectie kort na de euthanasie van een vriend met wie ik tien jaar lang een diepe vriendschap deelde. Zijn overlijden confronteerde me opnieuw met onze menselijke kwetsbaarheid. We zien onszelf graag als rationele wezens, in staat onze emoties en natuur te beheersen of zelfs te ontkennen. We proberen ons te beschermen tegen wat we niet kunnen vermijden: verandering, aftakeling, sterfelijkheid.

De collectie is een verkenning van vermomming, transformatie en wedergeboorte. De vermomming symboliseer ik met hoge kragen en stoffen met een git-zwarte, houtskoolachtige textuur. Grote, bedekkende silhouetten en donkere kleuren maken langzaam plaats voor doorschijnende materialen met dierlijke prints – hier begint de transformatie. De lage broeken en hoog uitgesneden, getailleerde jasjes verlengen het lichaam. Er is een jurk waarvan de coupenaden naar buiten zijn gekeerd, alsof het binnenste zich niet langer laat verhullen, overgoten met een drabachtige rubbercoating. Een rode rok verwijst naar een kloppend hart. Uiteindelijk eindigt de show met een aantal looks van latex – een materiaal dat ik zie als een tweede huid. Bij zijn overlijden wist ik meteen dat de show moest eindigen met een volledig transparante latexjurk: als symbool voor wedergeboorte. Omdat latex natuurlijk afbreekbaar is, zal het na verloop van tijd vergaan. Dat vergankelijke aspect vond ik een prachtig beeld voor deze collectie.”