De geschiedenis begint bij het moment dat de jonge Laurent in dienst treedt bij het modehuis van Christian Dior. Na Diors overlijden begint Laurent noodgedwongen op jonge leeftijd zijn eigen succesvolle label; YSL. Pierre Bergé was er vanaf het begin bij, als geliefde maar ook als zakelijk deel van het stel.

Museaal
Regisseur Pierre Thoretton neemt de kijker mee door middel van interviews met Bergé. Zo passeren we vooral verschillende hoogtepunten uit Laurents (en zijn) loopbaan en hun liefdesrelatie. Laurent bleek een extreem verlegen modegenie die, ondanks of dankzij zijn roem, langzamerhand steeds depressiever werd. De rode lijn van het verhaal is zonder meer hun gedeelde passie voor kunst, maar vooral ook de verkoop van hun gigantische kunstverzameling. Deze werd tijdens hun meer dan veertig jaar durende relatie steeds groter en kostbaarder. Dit geeft bijzondere plaatjes van de interieurs en huizen, en is bijna een museale rondgang langs hun verworven rijkdommen.

Zichtbaar ongemakkelijk
Natuurlijk heel indrukwekkend. Maar bij een documentaire over de grote meester verwacht je in ieder geval veel mode. Fashionista’s komen echter bedrogen uit. Er komen enkele beelden van zijn shows en bekendere creaties langs, maar er wordt te weinig verteld over zijn inspiratiebronnen, hoe hij werkte of met wie hij dat deed. De persoonlijke film- en foto-opnames geven de indruk van een humoristische, sociale en bescheiden man, die helemaal niet heeft gevraagd om alle aandacht. Tijdens de bekendmaking van zijn leiderschap over het modehuis Dior vlucht Laurent – verre van op zijn gemak met alle persaandacht – naar het balkon. Daar wordt hij gekiekt, in het nauw gedreven en zichtbaar ongemakkelijk. Misschien wel het meest schetsend voor zijn persoonlijkheid.

Nieuwsgierig
Laurent had een flamboyante levensstijl, een openlijke homoseksuele relatie met Bergé en omgaf zich met de meest uiteenlopende prominenten. Ondanks deze inspirerende bronnen doet Pierre Thoretton te weinig met de aangereikte ingrediënten. Dat is gek, vooral omdat de film vooral over hun relatie zou moeten gaan. Een piepjonge Mick Jagger passeert, af en toe doemt het bekende gezicht van Andy Warhol op en blijkbaar waren er ook nauwe banden met de toenmalige Franse president Mitterand. Toch is alleen Bergé een van de weinigen die aan het woord is. Tussen neus en lippen door gaat het over Laurents nare jeugd, korte diensttijd en zo nu en dan komt zijn drank- en drugsverslaving ter sprake. Dat maakt je als kijker nieuwsgierig, maar er wordt weinig over uitgelegd of mee verklaard.

Het slotstuk van de documentaire vormt de veiling van de kunstcollectie. Niet alleen was de opbrengst van 374 miljoen euro buitenproportioneel, enkele stukken bleken een controversieel verleden te bezitten. Helaas werd ook daar niet verder op ingegaan. Dat soort gemiste voetnoten vormen, samen met het gebrek aan mode en diepte, een documentaire waar je vooral voor de schoonheid van de kunst en interieurs heen gaat, en misschien een klein kijkje in de grootheid die Yves Saint Laurent heet.

L’Amour Fou speelt vanaf 21 oktober in verschillende bioscopen.